төчү

ф. 1. Төче (1-4,6) хәлгә килү; төчеләнү (1) 2. Күңел болгатырлык дәрәҗәдә сасу, сөрсү, тынчу 3. күч. Кирәгеннән артык кабатланып, кешеләрнең күңелләрен кайтару төчеп беткән вәгазьләр 4. Гел төче әйбер ашаганга, аннан күңел кайту, тозлырак, ачырак ашамлык теләү 5. күч. Берәр нәрсә яки сүз тәэсир итеп, рухи һәм физик яктан йомшару, җебү бераз төчегән булсам да сер бирмәдем